تراریختی مینو و دارابی با واسطه آگروباکتریوم و باززایی ریزنمونه های بیان کننده ژن بتاگلوکورونیداز

تراریختی دو ژنوتیپ بومی مرکبات شامل مینو (minou, citrus sp.) و دارابی (citrus grandis) با واسطه آگروباکتریوم تومه فاشینس، در شرایط مناسبی که برای بسیاری از گونه های مرکبات معرفی شده است، انجام شد. تأثیر دو تیمار مختلف شامل مدت زمان هم کشتی (24، 72 و 120 ساعت) و غلظتهای متفاوت هورمون بنزیل آمینوپورین (2، 3 و 4 میلی گرم در لیتر)، که تأثیر زیادی بر روی میزان تراریختی و باززایی دارند، در یک مجموعه 50 تایی از جداکشتها بررسی گردید. ناحیه میان گره شاخه نهالهای 8–6 ماهه رشد یافته در گلخانه، به طول حدود 1 سانتیمتر بریده شده و به عنوان ریزنمونه برای تراریختی مورد استفاده قرار گرفت. جداکشتها به همراه سویه c58c1 (gv3850) آگروباکتریوم تومه فاشینس واجد پلاسمید pbi121 ، واجد ژن بتا گلوکورونیداز (uid a)، در محیط هم کشتی قرار گرفتند. هفتاد و دو ساعت هم کشتی در محیط غنی از هورمون bap (5 میلی گرم در لیتر) باعث افزایش تعداد سلولهای مستعد برای تراریختی در دو انتهای بریده شده و در نتیجه افزایش میزان تراریختی و باززایی گردید. بیان ژن بتا گالاکتورونیداز در ریزنمونه های تراریخت احتمالی با روش بیوشیمیایی و حضور آن با روش pcr بررسی شد. با به کارگیری شرایط بهینه، 8/34 درصد از ریزنمونه های مینو و 1/30 درصد از ریزنمونه های دارابی تراریخت شده، ژن گزارشگر β–گلوکورونیداز را بیان نمودند. پس از انتقال به محیط نوساقه، ریزنمونه های تراریخت رشد کرده و شاخه های 10–5 سانتیمتری قابل پیوند شدن ایجاد کردند. این اولین گزارش از تراریختی و باززایی ارقام بومی مرکبات ایران می باشد.